Akta WPATH 4/6

Raport podsumowujący wewnętrzne dyskusje i materiały szkoleniowe WPATH, organizacji podającej się za „autorytet” w „medycynie trans”. Kolejne rozdziały raportu będą publikowane w miarę tłumaczenia.

Oryginalny tekst tu

WPATH NIE SZANUJE ETYKI MEDYCZNEJ

Tradycyjna etyka medyczna to coś więcej niż tylko "po pierwsze, nie szkodzić". Naczelną zasadą medycyny hipokratejskiej jest to, że choroba wprowadza chorego w stan upośledzenia wbrew woli i preferencjom [chorego]. To właśnie w tym stanie osoba wchodzi w relację lekarz-pacjent. Dlatego pacjent musi być w stanie zaufać, że lekarz wykorzysta swoją wiedzę i doświadczenie wyłącznie w celu wyleczenia lub złagodzenia objawów i złagodzenia cierpienia, zawsze z priorytetem minimalizowania szkód.

Przez większą część historii medycyny, medycyna nie obejmowała celowego niszczenia zdrowego, funkcjonującego układu organizmu. Dopiero w XX wieku pojawiło się nowe pseudomedyczne podejście, które postrzega pacjenta bardziej jako konsumenta, a lekarza jako dostawcę interwencji farmaceutycznych i chirurgicznych, którego zadaniem jest spełnianie pragnień pacjenta, które definiuje się jako potrzeby. W przeszłości nacisk na autonomię [cielesną pacjenta] w etyce medycznej miał działać jak tarcza: były rzeczy, których lekarz nie mógł zrobić bez zgody pacjenta. W dzisiejszych czasach, a zwłaszcza w medycynie gender, autonomia działa jak miecz: w jej imię nie ma niczego, czego lekarz mógłby ci odmówić.

Konsumencki model autonomii obejmuje dawanie pacjentowi wszystkiego, czego [pacjent] chce, o ile spełnione są określone kryteria: lekarz jest technicznie w stanie to zrobić; pacjent chce tego z jakiegokolwiek powodu; jest to legalne, a pacjent może za to zapłacić. To zorientowane na konsumenta podejście do opieki zdrowotnej jest modelem przyjętym przez WPATH. Ta wiodąca na świecie grupa zajmująca się zdrowiem osób trans opowiada się za stylem opieki opartym na tranzycji na żądanie, uważając autonomię [cielesną] pacjenta za ważniejszą niż unikanie szkód. SOC8 bardziej przypomina listę ryzykownych interwencji kosmetycznych, w każdym rozdziale stwierdzając, że te procedury są medycznie niezbędne, jeśli pacjent życzy sobie [wykonania tych procedur].

W swoich wytycznych [WPATH] posuwa się tak daleko, że waliduje niebinarne operacje "nullifikacji" w celu stworzenia gładkiego, bezpłciowego wyglądu lub operacje "dwu-genitalne" polegające na [chirurgicznym] stworzeniu dodatkowych genitaliów. [Wytyczne WAPTH] mają również rozdział poświęcony osobom, które identyfikują się jako eunuchowie i pragną chemicznej lub chirurgicznej kastracji jako sposobu na potwierdzenie swojej "tożsamości eunucha". W plikach WPATH znajdują się dyskusje dotyczące tych "niestandardowych" procedur i sposobów radzenia sobie z nimi. Jednak w [wewnętrznych] dyskusjach [WPATH] wyraźnie brakuje rozważań kwestii etycznych związanych z operacjami, które niszczą zdrowe narządy rozrodcze w celu stworzenia niestandardowych, nieistniejących w naturze cech anatomicznych.

Etyka świadomej zgody

Świadoma zgoda w medycynie to proces, w ramach którego pracownik służby zdrowia informuje pacjenta o ryzyku, korzyściach i alternatywnych [sposobach leczenia] związanych z daną procedurą lub interwencją. Pacjent musi mieć kompetencje [poznawcze] do podjęcia dobrowolnej decyzji o poddaniu się zabiegowi lub interwencji[1].

Uzyskanie świadomej zgody w medycynie jest procesem, który powinien obejmować trzy podstawowe elementy: po pierwsze, dostarczenie dokładnych, aktualnych informacji dotyczących charakteru zaburzenia, proponowanego leczenia i wszystkich dostępnych alternatyw; po drugie, ocenę zrozumienia przez pacjenta i, w stosownych przypadkach, zrozumienia przez opiekuna [pacjenta] przedstawionych informacji i zdolności [pacjenta/opiekuna] do podejmowania świadomych decyzji medycznych; i po trzecie, uzyskanie podpisów potwierdzających, że świadoma zgoda została wyrażona[2] [3].

Dyskusja na temat wszystkich potencjalnych aspektów ryzyka związanego z leczeniem, a także wszystkich niewiadomych odnośnie korzyści, jest integralną częścią procesu wyrażania świadomej zgody. Obejmuje to omówienie ogólnego ryzyka, ryzyka specyficznego dla danej procedury, możliwych konsekwencji braku leczenia oraz przedyskutowanie alternatywnych opcji leczenia.

Małoletni nie mogą wyrazić zgody na procedury modyfikacji cech płciowych

Członkowie WPATH uważają, że małoletni mogą zrozumieć i wyrazić świadomą zgodę na interwencje modyfikujące cechy płciowe, mogące mieć wpływ na zdrowie, płodność i przyszłe funkcje seksualne przez całe życie. W aktach WAPTH naczelny lekarz [jednego z ośrodków medycznych] z Teksasu doradził pełne mu obaw terapeucie, aby pozwolił 13-letniej dziewczynce z wieloma problemami [zakładam, zdrowia psychicznego, przyp. tł.] rozpocząć terapię testosteronem; terapeuta omawiał rozpoczęcie stosowania blokerów dojrzewania u 10-letniej dziewczynki; Prezydent WPATH Bowers otwarcie przyznał, że dzieci płci męskiej są pozostawiane w stanie anorgazmii na całe życie; a jeden z chirurgów zgłosił wykonanie 20 waginoplastyk u nieletnich.

Małoletnim brakuje dojrzałości i zdolności poznawczych, aby zrozumieć ryzyko związane z takimi interwencjami i długoterminowe konsekwencje [takich terapii] dla ich dobrostanu. Ponadto ograniczone lub nieistniejące doświadczenia seksualne [dzieci] uniemożliwiają im zrozumienie ogromu [przyszłych doświadczeń], które tracą. Ujawniona dyskusja panelowa dowodzi, że członkowie WPATH są tego świadomi. Mimo to WPATH nadal opowiada się za kierowaniem nieletnich, niektórych w wieku nawet dziewięciu lat, na tą nieodwracalną ścieżkę medyczną.

Jako sposób na zracjonalizowanie zgody nieletnich na zabiegi modyfikacji cech płciowych, których pełnych skutków [nieletni] nie są w stanie pojąć, niektórzy z panelistów Warsztatów Ewolucji Tożsamości zaczęli porównywać [tranzycję płciową dzieci] do leczenia cukrzycy u dzieci.

"Czy dziecko rozpoczynające przyjmowanie leków na cukrzycę musi w pełni rozumieć funkcje trzustki i znaczenie wszystkiego, co się dzieje?" Berg retorycznie zapytał panel. Później Green powiedział: "Jeśli masz znaną chorobę, taką jak cukrzyca, aby być w stanie wyrazić świadomą zgodę nie musisz rozumieć wszystkich niuansów efektów insuliny na twoje ciało".

Analogia ta jest jednak błędna z kilku powodów. W procesie diagnozowania cukrzycy przeprowadza się biologiczny test potwierdzający chorobę. Przyczyna [cukrzycy] jest znana; protokół leczenia jest dobrze zbadany; wynik leczenia insuliną jest zrozumiały, a ryzyko związane z brakiem leczenia jest jasne. Nieleczona cukrzyca jest śmiertelna. Podawanie insuliny nie powoduje również dożywotniej bezpłodności ani nie wpływa na przyszłe funkcje seksualne młodej osoby. Jest to leczenie poparte solidnymi dowodami naukowymi, [potwierdzającymi] że korzyści znacznie przewyższają ryzyko, dzięki czemu proces wyrażania świadomej zgody jest prosty.

Nie można jednak powiedzieć tego samego o stosowaniu blokerów dojrzewania i hormonów przeciwnej płci, aby pomóc młodym nastolatkom radzić sobie z dyskomfortem związanym z płcią. Nie ma testu diagnostycznego, który potwierdziłby diagnozę dysforii płciowej; zamiast tego opiera się ona na subiektywnym samo-określeniu młodej osoby, które stale się zmienia i ewoluuje. Podobnie, nie ma sposobu, aby przewidzieć, które dzieci i nastolatki utrzymają tożsamość trans w dorosłym życiu. Nie ma również dobrej jakości dowodów naukowych na poparcie stosowania blokerów dojrzewania jako terapii na to słabo zdefiniowane zaburzenie i nie ma długoterminowych badań wykazujących, że korzyści [stosowania blokerów pokwitania] przewyższają ryzyko; w rzeczywistości istnieje coraz więcej dowodów zaprzeczających [tym tezom].

Połączenie blokerów dojrzewania i hormonów przeciwnej płci może pozostawić młodego pacjenta bezpłodnym na całe życie, a leki te mają wiele znanych i przewidywanych skutków ubocznych, w tym kruchliwość kości, zaburzenia funkcji poznawczych oraz zwiększone ryzyko raka i chorób sercowo-naczyniowych, ponadto nie jest znana ich skuteczność w leczeniu dysforii płciowej.

Co więcej, wszystkie badania medycyny gender z czasów przed [wprowadzeniem] eksperymentu blokowania dojrzewania pokazują, że większość dzieci, jeśli ich tożsamość trans nie zostanie afirmowana i nie zostaną one poddane tranzycji społecznej i medycznej, w okresie dojrzewania lub po nim odrzuci [tożsamość trans] i pogodzi się ze swoją biologiczną płcią[4]. Chociaż obecnie nie ma dostępnej literatury naukowej dotyczącej trwałości identyfikacji [trans] współczesnej kohorty nastolatków, którą [to kohortę] obejmuje większość obecnie wystawianych skierowań do pediatrycznych klinik gender, istniejąca wiedza na temat rozwoju nastolatków sugeruje wątpliwość co do stabilności tożsamości płciowej tej grupy w okresie dorosłości[5].

To, że eksperci WPATH nie widzą różnicy między tymi dwoma protokołami leczenia [cukrzycy i dysforii płciowej], jest kolejnym dowodem na to, że członkowie tej organizacji nie mają solidnego zrozumienia procesu naukowego.

Niedoinformowani rodzice nie mogą udzielić świadomej zgody

Ze względów prawnych podpisanie formularza zgody na interwencje hormonalne i chirurgiczne modyfikujące cechy płciowe dziecka jest obowiązkiem rodziców, ale publiczna i prywatna komunikacja WPATH wskazuje, że jej członkowie wprowadzają rodziców w błąd odnośnie eksperymentalnego protokołu leczenia.

Rodzice mogą wyrazić świadomą zgodę tylko wtedy, gdy otrzymają prawdziwe informacje o każdym etapie procesu "tranzycji", począwszy od tranzycji społecznej.

Zmiana imion i zaimków jest często przedstawiana jako nieszkodliwy, niemedyczny krok mający na celu złagodzenie cierpienia psychicznego dziecka. Jest ona prezentowana rodzicom jako całkowicie odwracalna, ale wszystkie dostępne dowody [naukowe] sugerują coś przeciwnego.

Tranzycja społeczna ma potężny efekt jatrogenny, co oznacza, że potwierdzenie tożsamości trans dziecka i zezwolenie na zmianę imienia i zaimków utwierdza tożsamość [trans] w umyśle młodej osoby, czyniąc odrzucenie [tożsamości trans] znacznie mniej prawdopodobnym. Historycznie rzecz biorąc, w przypadku braku tranzycji społecznej, większość dzieci cierpiących na dysforię płciową w naturalny sposób odrzuciłaby [tożsamość trans] i w okresie dojrzewania lub po nim pogodziła się ze swoją biologiczną płcią[6] [7] [8]. Większość z nich okazałoby się mieć homoseksualną orientację.

We wstępnym raporcie z audytu usług pediatrycznej medycyny gender NHS - angielskiej służby zdrowia - dr Hilary Cass zauważyła ten jatrogenny efekt, stwierdzając, że tranzycja społeczna nie jest "aktem neutralnym", ale raczej "ważne jest, aby postrzegać ją jako aktywną interwencję, ponieważ może mieć znaczący wpływ na funkcjonowanie psychologiczne dziecka lub młodej osoby[9]". 

Jednak w marcu 2023 r. w odpowiedzi na nadzwyczajne rozporządzenie prokuratora generalnego Missouri Andrew Bailey’a zakazujące modyfikacji cech płciowych nieletnich, WPATH, powołując się na artykuł z lipca 2022 r. opublikowany przez Amerykańską Akademię Pediatrii, wydał publiczne oświadczenie. Artykuł autorstwa dr Kristiny R. Olson i wsp. wykazał, że pięć lat po początkowej tranzycji społecznej 97,5% młodzieży identyfikującej się jako trans trwała przy tej identyfikacji[10] [11]. Artykuł ten, jak wydaje się wierzyć WPATH, jest dowodem na to, że ci młodzi ludzie są naprawdę trans, a zatem powinni otrzymać leczenie. W rzeczywistości pokazał on, że tranzycja społeczna powoduje utrwalenie tożsamości trans.

Podczas gdy nie jest konieczne udzielenie pisemnej zgody przed rozpoczęciem tranzycji społecznej małoletniego, jeśli członkowie WPATH nie ostrzegają rodziców o jatrogennym wpływie tranzycji społecznej, decyzja rodziców nie jest świadoma.

Kolejnym krokiem na ścieżce tranzycji małoletniego są blokery dojrzewania i ponownie istnieją dowody na to, że członkowie WPATH nie dostarczają rodzicom najbardziej aktualnych informacji na temat tej interwencji. W styczniu 2022 r. Bowers opisał blokery dojrzewania jako "w pełni odwracalne", mimo że już wtedy istniało wiele dowodów na to, że jest inaczej.

W rzeczywistości, bardzo wcześnie w eksperymencie blokowania dojrzewania, zauważono, że prawie każdy nastolatek, który rozpoczyna blokery dojrzewania, przechodzi na hormony płciowe, podczas gdy dane historyczne wykazały, że większość dzieci przestanie identyfikować się jako członkowie płci przeciwnej po okresie dojrzewania[12] [13] [14]. Oznacza to, że blokowanie dojrzewania jest prawie na pewno pierwszym krokiem w dłuższym protokole leczenia, a nie tylko "okresem czasu" dla nastolatka, aby zastanowić się nad swoją tożsamością. Dlatego nie można [blokowania dojrzewania] nazwać "w pełni odwracalnym".

Komentarze Masseya w dyskusji panelowej z maja 2022 r. dowodzą, że członkowie WPATH to rozumieją. Terapeuta WPATH podkreślił znaczenie omawiania "zachowania płodności" z młodzieżą, która przechodzi na blokery dojrzewania, ponieważ wielu z tych młodych ludzi przejdzie bezpośrednio na afirmujące terapie hormonalne, które zatrzymają rozwój gonad produkujących plemniki lub komórki jajowe ".

Klinicyści i badacze od dawna uznają, że rozwój poznawczy, który następuje w wyniku endogennego dojrzewania płciowego, jest lekarstwem na dysforię płciową w dzieciństwie. Zostało to zauważone przez holenderskich klinicystów, którzy byli pionierami blokowania dojrzewania płciowego i którzy również są członkami WPATH. Blokowanie pokwitania oznacza zatem blokowanie naturalnego lekarstwa na dysforię płciową.

Komentarze Metzgera podczas panelu wskazują, że prywatnie członkowie WPATH rozumieją ten negatywny wpływ zamrażania nastolatków w stanie przypominającym dziecko. Kiedy Metzger mówił o tym, że [te interwencje] " pewnym stopniu okradają te dzieci z wczesnych etapów rozwoju seksualnego, który ma miejsce w okresie dojrzewania u ich rówieśników cis”, miał na myśli okradanie dzieci z tego samego procesu rozwojowego, który prawie na pewno umożliwiłby im przezwyciężenie dysforii w sposób naturalny.

Dlatego każdy pracownik służby zdrowia stowarzyszony z WPATH, który mówi rodzicom, że blokery dojrzewania są "w pełni odwracalne", podaje [rodzicom] niedokładne informacje, a tym samym nie uzyskuje prawdziwie świadomej zgody [na leczenie].

Co więcej, prawdziwie świadomą zgodę można uzyskać tylko wtedy, jeśli pracownik służby zdrowia poinformuje rodziców, że baza dowodowa dla zmieniających życie interwencji blokowania dojrzewania, hormonów płciowych i operacji jest niskiej jakości, jak stwierdzono w każdym dotychczasowym przeglądzie systematycznym[15] [16] [17] [18]; i że inne kraje, które niegdyś oferowały opiekę afirmującą tożsamość płciową, od tego czasu drastycznie ograniczyły tę praktykę z powodu obaw o szkody jatrogenne. Przed podpisaniem formularza zgody rodzice muszą również zrozumieć często wyniszczające skutki uboczne i długoterminowe poważne zagrożenia dla zdrowia związane z hormonami płciowymi

Wreszcie, wielu rodziców otrzymuje niedokładne [informacje o] statystykach dotyczących samobójstw. [Rodzice] są informowani, że jeśli nie wyrażą zgody na poddanie ich dziecka eksperymentalnej modyfikacji cech płciowych, istnieje znaczne ryzyko samobójstwa. W klinikach gender w całej Ameryce Północnej stawia się rodzicom ultimatum: "Wolicie mieć żywego syna albo martwą córkę?[19] [20] [21]". Stanowi to przymus, szantaż emocjonalny i błąd w sztuce lekarskiej. Zamiast prawdziwie świadomej zgody, jest to niedoinformowana zgoda uzyskana pod przymusem.  

Mit tranzycji lub samobójstwa

Członkowie WPATH i ogólnie, afirmujący tożsamość płciową klinicyści często określają modyfikację cech płciowych jako opiekę medyczną "ratującą życie" twierdząc, że bez [tych interwencji] młodzież i dorośli o tożsamości trans są narażeni na wysokie ryzyko samobójstwa.

Wielu aktywistów trans utrwala tę narrację o tranzycji lub samobójstwie. "Opieka afirmująca tożsamość płciową jest opieką medyczną. To opieka nad zdrowiem psychicznym. To opieka zapobiegająca samobójstwom. Poprawia jakość życia i ratuje życie" - powiedział admirał Rachel Levine podczas przemówienia w 2022 roku w Teksasie[22]. "50% młodzieży trans dokonuje prób samobójczych przed ukończeniem 21. roku życia", stwierdziła Jeannette Jennings, matka identyfikującego się jako trans gwiazdy telewizyjnej Jazza [Jenningsa], w wywiadzie z 2016 r. opublikowanym w czasopiśmie American Academy of Pediatrics (AAP)[23].

Ale ile prawdy jest w twierdzeniu, że opieka afirmująca tożsamość płciową jest "opieką zapobiegającą samobójstwom"? Bardzo mało. Ważne jest, aby rozróżnić myśli samobójcze, próby samobójcze i właściwe samobójstwa. Termin "samobójstwo" często używany jest w odniesieniu do wszystkich trzech zjawisk, pomimo istotnych różnic między nimi. Na przykład mężczyźni w średnim wieku są bardziej narażeni na śmierć w wyniku samobójstwa niż nastolatkowie obu płci, ale dorastające dziewczęta i młode kobiety wykazują najwyższy wskaźnik prób samobójczych nie zakończonych śmiercią, które można lepiej zinterpretować jako wołanie o pomoc.

Jak wskazują badania, u młodzieży trans występuje podwyższone ryzyko zachowań samobójczych i samobójstw[24]. Jednak to, co jest niezwykle ważne, to, że samobójstwa w tej populacji są niezwykle rzadkie, a częste występowanie zachowań samobójczych jest najprawdopodobniej spowodowana współistniejącą psychopatologią, która jest niezwykle powszechna i niezależnie powiązana z myślami i zachowaniami samobójczymi. Krótko mówiąc, nie ma epidemii samobójstw wśród młodzieży trans, a twierdzenie, że "tożsamość płciowa" jest przyczyną i rozwiązaniem tendencji samobójczych tej grupy, jest klasycznym pomyleniem korelacji z przyczynowością[25].

Badania wykazujący wyższy wskaźnik samobójstw wśród młodych ludzi identyfikujących się jako trans zazwyczaj porównują kohortę osób trans do ogólnej populacji nastolatków, nie doświadczających problemów ze zdrowiem psychicznym. Kiedy jednak porównamy młodzież trans do nastolatków z podobnymi problemami zdrowia psychicznego, różnica w samobójstwach jest niewielka[26].

Ponadto podwyższone ryzyko samobójstwa istnieje na wszystkich etapach procesu tranzycji. Podczas dwuletniego badania finansowanego przez National Institutes of Health (NIH), w którym wzięło udział 315 młodych Amerykanów przechodzących "afirmującą tożsamość płciową terapię hormonalną", doszło do dwóch samobójstw, a 11 młodych osób zgłosiło rozważanie samobójstwa[27]. Te dwa zgony są tym bardziej uderzające, że badacze ewaluowali uczestników pod kątem skłonności samobójczych. Pomimo tych tragicznych wyników, autorzy, z których wielu jest uważanych za jednych z najwybitniejszych członków WPATH, doszli do wniosku, że hormony afirmujące tożsamość płciową "poprawiły zgodność wyglądu i funkcjonowanie psychospołeczne". W Wielkiej Brytanii jedno z badań wykazało cztery pełne [zakończone śmiercią, przyp. tł.] samobójstwa, co stanowi 0,03% młodzieży skierowanej do Gender Identity Development Service [służba rozwoju tożsamości płciowej, klinika gender NHS, przyp. tł.] (GIDS) w latach 2010-2020. Dwóch z czterech pacjentów było już pod opieką GIDS, a dwóch znajdowało się na liście oczekujących[28] [na konsultację z klinicystą gender].

Co więcej, wiemy, że autyzm[29], zaburzenia odżywiania[30] i inne problemy ze zdrowiem psychicznym[31] skutkują podwyższonym ryzykiem samobójstwa wśród młodych ludzi. Wiemy również, że wielu nastolatków, którzy identyfikują się jako osoby trans, nieproporcjonalnie często cierpi na te same współistniejące zaburzenia psychiczne, a w wielu przypadkach te zaburzenia psychiczne zaczęły się na długo przed ogłoszeniem przez nastolatka tożsamości trans[32]. Teoretycznie możliwe jest zatem, że młodzi ludzie, którzy już są narażeni na podwyższone ryzyko zachowań samobójczych i samobójstwa, identyfikują się jako osoby trans, ponieważ postrzegają medyczną tranzycję jako rozwiązanie ich cierpienia psychicznego, na co wskazuje kilka wywiadów z osobami trans[33] [34] [35]. W takim scenariuszu interwencje w zakresie modyfikacji cech płciowych nie przyczyniłyby się do zmniejszenia lub wyeliminowania ryzyka samobójstwa, a w rzeczywistości na dłuższą metę mogą zwiększyć ryzyko, jeśli młoda, chora psychicznie osoba żałuje poddania się zabiegom hormonalnym i chirurgicznym.

Niektórzy eksperci obawiają się również, że wiele przypadków dysforii płciowej u nastolatków to w rzeczywistości przypadki zaburzeń osobowości typu borderline (BPD). Objawy BPD obejmują "zaburzenia tożsamości" i "nawracające zachowania samobójcze, gesty, groźby lub zachowania samookaleczania"[36].  Według kanadyjskiego seksuologa Jamesa Cantora, "BPD zaczyna objawiać się w okresie dojrzewania, występuje trzy razy częściej u biologicznych kobiet niż u mężczyzn i występuje u 2-3% populacji". Dlatego też, jak twierdzi Cantor, "jeśli nawet tylko część osób z BPD doświadczyła zaburzeń tożsamości dotyczących tożsamości płciowej i w wyniku tego, osoby te zostały pomylone z osobami trans, mogłyby one z łatwością przytłoczyć liczbę prawdziwych przypadków dysforii płciowej."[37]

W takich przypadkach błędne zdiagnozowanie BPD jako dysforii płciowej występującej u nastolatków i umożliwienie młodej osobie poddania się interwencjom hormonalnym i chirurgicznym nie przyczyniłoby się w żaden sposób do zmniejszenia zachowań samobójczych, a w rzeczywistości mogłoby doprowadzić do pogorszenia takich zachowań. I faktycznie, w pozwie sądowym o błąd w sztuce złożonym przez młodą kobietę o nazwisku Prisha Mosley [Prisha] twierdzi, że jej BPD zostało zignorowane. Zamiast [leczenia BPD] jej zespół medyczny przekonał ją, że interwencje modyfikujące cechy płciowe rozwiążą jej poważne cierpienie psychiczne. Prawnicy [Mosley] twierdzą, że to "znacząco i trwale spotęgowało fizyczne cierpienie i psychiczną udrękę Prishy"[38]. 

W niewielkim badaniu obejmującym 28 Kanadyjczyków po detranzycji, dwie uczestniczki miały współistniejącą diagnozę BPD, przy czym jedna młoda kobieta wyraziła frustrację, że jej BPD zostało zdiagnozowane dopiero po tym, jak przeszła obustronną mastektomię, a jej zdrowie psychiczne uległo pogorszeniu[39]. Inna Kanadyjka po detranzycji, która złożyła pozew o błąd w sztuce przeciwko swoim lekarzom/terapeutom, również została zdiagnozowana z BPD wiele lat po tym, jak została błędnie zdiagnozowana jako trans i poddana hormonalnym i chirurgicznym interwencjom modyfikującym cechy płciowe[40].

Tak więc narracja o tranzycji lub samobójstwie jest, jak to ujął wiodący fiński ekspert w dziedzinie pediatrycznej medycyny tożsamości płciowej, "celową dezinformacją", której rozpowszechnianie jest "nieodpowiedzialne"[41].  Wykorzystywanie gróźb samobójczych, aby wpłynąć na rodziców podejmujących decyzje dotyczące opieki zdrowotnej nad ich dziećmi stanowi naruszenie etyki medycznej i jest równoznaczne z błędem w sztuce lekarskiej. Stanowi również fałszywą obietnicę, że te eksperymentalne interwencje wyeliminują ryzyko samobójstwa młodej osoby, podczas gdy nie istnieją żadne dowody na poparcie takiego twierdzenia.

Jak wspomniano wcześniej, nieliczne długoterminowe badania populacji dorosłych osób trans również nie wskazują, że interwencje modyfikujące cechy płciowe eliminują lub znacznie zmniejszają ryzyko samobójstwa. Szwedzkie badanie[42] 324 osób, które przeszły operację narządów płciowych w latach 1973-2003 wykazało, że ilość śmiertelnych samobójstw po chirurgicznej tranzycji była znacznie wyższa niż w populacji ogólnej, przy czym pacjentki płci żeńskiej o identyfikacji trans były 40 razy bardziej narażone na śmierć samobójczą, a pacjenci płci męskiej o identyfikacji trans 19 razy bardziej[43] [44].

Największe badanie przeprowadzone do tej pory na 8 263 pacjentach kliniki gender w Amsterdamie w latach 1972-2017 wykazało, że zarówno osoby trans płci męskiej, jak i żeńskiej miały czterokrotnie wyższy wskaźnik samobójstw i stwierdziło, że "ryzyko samobójstwa u osób trans jest wyższe niż w populacji ogólnej i wydaje się występować na każdym etapie tranzycji"[45]. 

Niedawne długoterminowe duńskie badanie wykazało, że osoby, które przeszły interwencje modyfikacji cech płciowych w Danii, mają 3,5-krotnie wyższy wskaźnik śmiertelnych samobójstw po "tranzycji" w porównaniu z populacją ogólną i 7,7-krotnie wyższy wskaźnik prób samobójczych[46]. Inne długoterminowe holenderskie badanie wykazało, że transseksualiści płci męskiej i żeńskiej mieli sześciokrotnie zwiększone ryzyko samobójstwa po przejściu procedur modyfikacji cech płciowych[47].

Dlatego też eksperyment modyfikacji cech płciowych, za którym opowiada się WPATH, nie może być uznany za "redukcję szkód" lub "ratowanie życia", a twierdzenie lekarze i profesjonaliści zajmujący się zdrowiem psychicznym, twierdzący, że jest inaczej, postępują nieetycznie. Nieetyczne jest również oferowanie małoletnim i dorosłym z poważnymi chorobami psychicznymi szkodliwych, nieodwracalnych interwencji medycznych bez uprzedniego podjęcia próby rozwiązania ich problemów psychiatrycznych za pomocą mniej inwazyjnych środków.

Dopuszczanie, aby ciężko chorzy psychicznie pacjenci wyrażali zgodę na zmieniające życie interwencje medyczne.

Wydaje się, że niektórzy pacjenci, o których mowa w aktach WPATH, nie byli w pełni zdrowi na umyśle podczas podejmowania decyzji o poddaniu się procedurom modyfikacji cech płciowych, co oznacza, że wątpliwe jest, aby byli w stanie rozważyć długoterminowy wpływ na ich przyszłe zdrowie i funkcje seksualne.

Kilka wątków sugeruje, że członkowie WPATH zezwalają niestabilnym psychicznie osobom na wyrażanie zgody na hormony i operacje. W niedatowanym poście pielęgniarka z Halifax, NS, opisała pacjentkę z bardzo złożonymi problemami zdrowia psychicznego, w tym PTSD, poważnym zaburzeniem depresyjnym (MDD [od ang. major depressive disorder, przyp. tł.]), oczywistą dysocjacją i typowymi cechami schizoidalnymi. Pielęgniarka powiedziała grupie, że pacjent jest chętny do rozpoczęcia przyjmowania hormonów, ale psychiatria zaleca wstrzymanie się z [tą interwencją].

"Moja praktyka opiera się w pełni na modelu świadomej zgody, jednak ten przypadek wprawił mnie w zakłopotanie; wewnętrznie zmagam się z tym, co należy zrobić" - powiedziała pielęgniarka.

Dr Dan Karasic z Uniwersytetu Kalifornii w San Francisco (UCSF), główny autor rozdziału dotyczącego zdrowia psychicznego w SOC8 WPATH, był zaskoczony zakłopotaniem pielęgniarki. "Nie rozumiem, dlaczego jesteś zakłopotana" - powiedział Karasic. "Sama obecność choroby psychicznej nie powinna wpływać na ocenę zdolności osoby do rozpoczęcia przyjmowania hormonów, jeśli [osoba ta] dotknięta jest uporczywą dysforią płciową, jeśli osoba ta ma zdolność do wyrażenia zgody, a korzyści z rozpoczęcia przyjmowania hormonów przewyższają ryzyko".

Chociaż Karasic ma rację, że sama obecność choroby psychicznej nie oznacza automatycznie, że pacjent jest niezdolny do wyrażenia zgody na zabieg medyczny, wątpliwe jest, aby pacjent w takim stanie mógł racjonalnie rozważyć długoterminowe nieodwracalne konsekwencje [przyjmowania] hormonów przeciwnej płci. Ponadto, biorąc pod uwagę wyżej wspomniany negatywny wpływ tych hormonów na funkcje seksualne pacjenta, wątpliwe jest, aby korzyści przewyższały ryzyko, nawet u zdrowej osoby. Osoby cierpiące na choroby psychiczne często mają trudności z nawiązywaniem długotrwałych relacji romantycznych. Terapia hormonalna stanowi ogromne obciążenie medyczne dla organizmu i upośledza funkcje seksualne, utrudniając życie osobie chorej psychicznie, która już zmaga się z trudnościami.

Jednak w aktach WPATH opinia Karasica cieszy się poparciem jego kolegów, a wspomniana terapeutka z Kalifornii zgłasza, że ma pacjentów z DID [z ang. dissociative identity disorder, dysocjacyjne zaburzenie tożsamości, przyp. tł.], MDD, chorobą afektywną dwubiegunową i schizofrenią, którzy "dobrze sobie radzą z HRT [z ang. hormonal replacement therapy, hormonalna terapia zastępcza, jak ideolodzy trans nazywają przyjmowanie hormonów przeciwnej płci, przyp. tł.] ", a orchiektomia robi "ogromną różnicę" w życiu osoby bezdomnej. Orchiektomia to chirurgiczne usunięcie jąder. Ale, powtórzmy, bez długoterminowych badań kontrolnych nie można stwierdzić, czy te twierdzenia o sukcesie są zgodne z prawdą.

W aktach WPATH znajdują się wypowiedzi innych terapeutów na temat pacjentów cierpiących na dysocjacyjne zaburzenie tożsamości (DID), dawniej znane jako osobowość wieloraka (MPD), którzy mogli wyrazić zgodę na procedury modyfikacji cech płciowych. Epidemia MPD w latach 80. i 90. miała charakter jatrogenny, co oznacza, że została stworzona i rozprzestrzeniona przez wprowadzonych w błąd terapeutów. Po tym, jak mit tej epidemii upadł pod ciężarem procesów sądowych, MPD zostało przemianowane na DID a częstość stawianie tej diagnozy znacznie się zmniejszyła. Jednak ostatnio nastąpiło odrodzenie [dysocjacyjnego zaburzenia tożsamości], którego ważnym wektorem rozprzestrzeniania był TikTok, a niektórzy członkowie WPATH przyjęli "alter ego" tożsamości DID jako zasługujące na afirmację wraz z tożsamościami trans[48].

W 2017 roku Karasic wygłosił prezentację na konferencji amerykańskiego oddziału WPATH, USPATH, na temat znaczenia afirmacji "mnogich" tożsamości[49]. Podczas prezentacji ten sławny w WAPTH psychiatra przestawił szczegółowo opisy przypadków pacjentów z DID, którzy przeszli hormonalne i/lub chirurgiczne interwencje modyfikujące cechy płciowe.

Jednym z pacjentów był mężczyzna, który zidentyfikował się jako "genderqueer" i przeszedł operację nullifikacji "spłaszczenia przodu" czyli amputację genitaliów w celu uzyskania gładkiego, bezpłciowego wyglądu. Mężczyzna ten cierpiał na chorobę afektywną dwubiegunową i "zaburzenia związane z używaniem alkoholu" i był leczony spironolaktonem, blokerem hormonów androgenowych, a następnie estradiolem, czyli syntetycznym estrogenem. Karasic poinformował, że pacjent miał siedem alter ego, z których dwa były "agender", a jeden płci żeńskiej. "Alter ega byli zgodni co do operacji" - zapewnił publiczność Karasic.

Innym pacjentem z DID był 27-letni mężczyzna, który identyfikował się jako "system genderqueer". System to [określenie] wielu odrębnych osobowości dzielących jedno ciało. Ten konkretny pacjent, u którego w dzieciństwie zdiagnozowano autyzm, miał 85 "współlokatorów w głowie", przy czym głównym "front" alter ego była kobieta. Pacjent przyjmował estradiol wraz z lekiem zapobiegającym wzrostowi piersi i przeszedł orchiektomię w wieku 25 lat.

Karasic powiedział publiczności, że miał kilku pacjentów, którzy identyfikowali się jako trans i o mnogiej osobowości, co przypisał swojej reputacji "jako psychiatry, który nie ma fobii na punkcie mnogich osobowości". Taki jest kaliber eksperta, którego WPATH uznała za stosowne wyznaczyć na głównego autora rozdziału SOC8 poświęconego zdrowiu psychicznemu.

Podczas Międzynarodowego Sympozjum WPATH 2022 w Montrealu zespół badaczy przedstawił wstępne wyniki swoich badań dotyczących jednoczesnego występowania tożsamości trans i "mnogich"[50]. Zespół [badaczy] zmagał się ze złożonością uzyskiwania świadomej zgody na hormony modyfikujące cechy płciowe i operacje od pacjentów z setkami alter egos, z których wiele ma odmienną tożsamość płciową. W badaniu zacytowano osobę zwaną The Redwoods, która identyfikuje się jako dziewięć różnych osób dzielących "ciało trans", wyjaśniając trudności, z jakimi borykali się pacjenci, którzy zostali zmuszeni do wyboru między diagnozą dysforii płciowej a diagnozą DID, "ponieważ klinicyści błędnie wierzyli, że nie możesz być jednym i drugim".

Zespół badaczy nie sformułował wielu konkretnych wniosków, ale zalecił afirmowanie zarówno tożsamości płciowej, jak i mnogiej, co może prowadzić do "euforii płciowej i mnogiej", a także zasugerował, że alter ega z odrębnymi osobowościami, korzystały z komunikatora [apki jak Messenger czy Whatapp, przyp. tł.] aby ze sobą rozmawiać w celu osiągnięcia porozumienia w sprawie hormonalnych i chirurgicznych interwencji modyfikujących cechy płciowe. Główny badacz pojawia się w plikach WPATH w wątku z września 2021 r., omawiając "solidną społeczność rozwijającą się wśród osób identyfikujących się jako mnogie", a także konferencje "pozytywności w liczbie mnogiej". Stwierdził, że istnieje "ogólna zgoda co do tego, że klinicyści zajmujący się zdrowiem psychicznym i medycyną potrzebują więcej szkoleń na ten temat, aby mogli zapewnić afirmującą opiekę".

Wewnątrz forum WPATH członkowie zmagają się z tym, jak radzić sobie z "klientami trans" z DID, gdy "nie wszystkie alter ego mają tę samą tożsamość płciową", a jeden z psychologów z Karoliny Północnej podkreśla, że "konieczne jest, aby wszystkie alter ego, na które wpłynie terapia hormonalna, byli świadomi i wyrazili zgodę na zmiany".

"Z etycznego punktu widzenia, jeśli nie uzyskasz zgody od wszystkich alter ego, tak naprawdę nie otrzymałeś zgody i możesz zostać później pozwany, jeśli [alter ego] zdecydują, że hormony lub operacja nie były w ich najlepszym interesie" - powiedział psycholog. Ta odpowiedź była jedną z zaledwie dwóch wzmianek o etyce w całych aktach WPATH. Inna terapeutka przyznała, że kłamała na temat diagnozy DID u swoich pacjentów w listach polecających, nazywając to "skomplikowanym PTSD", ponieważ "nie sądziła, że chirurdzy zwrócą na to taką samą uwagę, jak na DID". Ale wyznała również, że dwie pacjentki z DID, które skierowała na hormony, teraz żałują i czują, że "ich decyzja o rozpoczęciu hormonów była zabarwiona traumą i DID, a teraz, po dłuższej terapii i zrozumieniu, żałują, że nie zastanowiły się głębiej przed rozpoczęciem hormonów".

Te dwa przypadki żalu pokazują, w jaki sposób podejście WPATH polegające na priorytetowym traktowaniu "tożsamości płciowej" i pomijaniu psychoterapii eksploracyjnej, która ma na celu odkrycie źródeł cierpienia psychicznego, może narazić pacjentów na jatrogenne szkody i późniejszy żal.

McGinn, wspomniany wcześniej chirurg, który wykonał 20 waginoplastyk u nieletnich, dołączył do dyskusji, aby poinformować o przeprowadzeniu dwóch operacji "waginoplastyki sromu" i jednej obustronnej mastektomii u pacjentek cierpiących na DID i szczęśliwie stwierdził, że wszystkie trzy "dobrze sobie radziły 6 miesięcy po operacji".

Jednak, powtórzmy, okres obserwacji wynoszący sześć miesięcy nie jest wystarczająco długi, aby uznać operacje za udane. W krótkim okresie mogą wystąpić mylące oznaki poprawy samopoczucia psychicznego, ale jak pacjent, zwłaszcza ten, który wyraził zgodę w stanie poważnej niestabilności psychicznej, będzie się czuł po operacji narządów płciowych lub obustronnej mastektomii za 10, 20 lub 30 lat? Wydaje się, że afirmujący tożsamość płciową pracownicy służby zdrowia nigdy nie zadają tego ważnego pytania, a mimo to twierdzą, że zapewniają etyczną opiekę medyczną.

Lekarka z Wirginii wyraziła na forum opinię, że tak długo, jak utrzymuje się tożsamość płciowa, osoby z poważnymi zaburzeniami psychicznymi, takimi jak choroba afektywna dwubiegunowa, autyzm i zaburzenie schizoafektywne, powinny mieć możliwość wyrażenia zgody na waginoplastykę. "Byłoby wspaniale, gdyby każdy pacjent mógł być całkowicie wyleczony [ze współistniejących zaburzeń] przed każdą interwencją chirurgiczną, ale ostatecznie jest to decyzja dotycząca ryzyka i korzyści" - powiedziała, lekceważąc możliwość, że ciężko chorzy psychicznie pacjenci mogą nie być w stanie poradzić sobie z wyczerpującym harmonogramem rozszerzania i mogą w rezultacie doznać poważnych komplikacji.

We wszystkich aktach WPATH jedyny przypadek, w którym członkowie WPATH wyrażają zaniepokojenie potencjalnymi zagrożeniami i negatywnymi skutkami procedury medycznej, znajdujemy w rozmowie o pacjencie płci męskiej o identyfikacji trans, zainteresowanym laktacją indukowaną hormonami wyłącznie ze względu na samo doświadczenie [laktacji], bez zamiaru karmienia niemowlęcia. Z podanych informacji wynika, że pacjent wydaje się być zdrowy psychicznie, ale jego lekarz opisał problemy etyczne związane z tą prośbą, ponieważ [terapia stymulująca laktację] nie była pozbawiona pewnego ryzyka.

Odpowiedzi odzwierciedlały obawy lekarza, przy czym jeden z lekarzy nazwał prośbę nieetyczną, ponieważ była to "interwencja medyczna, która nie jest konieczna", a etyk z San Francisco nazwał powód interwencji "wątpliwym". Komentująca zajmująca się etyką przypomniała lekarzowi, że jest profesjonalistą, "któremu społeczeństwo daje pewne przywileje" w zamian za "rozważne wykorzystanie zasobów" i "zaangażowanie w interwencje, w których korzyści przewyższają ryzyko i "przynajmniej nie szkodzą"".

"Rozumiem pragnienie pacjenta, aby doświadczyć laktacji jako jednej z funkcji kobiecości" – kontynuowała etyczka. "Ale moim zdaniem jest to niewystarczający powód do interwencji medycznej". Podczas gdy ta ekspertka w dziedzinie etyki medycznej nie jest zobowiązana do komentowania każdego postu na forum, znamienne jest to, że nie pojawia się w żadnej z dyskusji dotyczących umożliwienia osobom z ciężką chorobą psychiczną wyrażenia zgody na waginoplastykę lub wątków dotyczących [chirurgicznego] tworzenia dodatkowych genitaliów dla osób identyfikujących się jako niebinarne, przypominając chirurgom WPATH, aby nie wyrządzali krzywdy. Nie komentuje również wątków dotyczących drastycznych interwencji hormonalnych dla nieletnich, które powodują u nich dożywotnią anorgazmię, przypominając lekarzom WPATH, że korzyści muszą przewyższać ryzyko. W porównaniu z tym, prośba mężczyzny o wywołanie laktacji tylko po to, by jej doświadczyć, jest trywialna.

Warto zauważyć, że wszyscy członkowie WPATH unikają w dyskusji rozważania niewygodnej kwestii motywacji pacjenta. Mężczyzna omawiany na forum może pasować do opisu fizjologicznej autoginefilii, co oznacza, że jego pragnienie laktacji mogło mieć cele erotyczne.

Porównaj sposób, w jaki członkowie mówią o pacjencie płci męskiej, który chce stosować leki w celu wywołania laktacji, z dyskusją na temat 13-letniej dziewczynki, która zidentyfikowała się jako niebinarna i chciała zacząć przyjmować testosteron. Jej terapeuta martwił się, że 13-latka jest zbyt młoda, a także wspomniał o "możliwej komplikacji", która polegała na tym, że "[u pacjentki] występuje celowe niedożywienie i restrykcyjne odżywianie w celu uzyskania bardziej niebinarnego wyglądu".

Zamiast jednak zalecić zajęcie się zaburzeniami odżywiania i ogólnymi kwestiami zdrowia psychicznego przed rozpoczęciem podawania nastolatce tak silnie działającego hormonu, a nawet zakwestionować etykę zezwalania wyraźnie zaburzonej dziewczynie na wyrażenie zgody na nieodwracalne skutki testosteronu, endokrynolog dziecięcy poinformował terapeutę, że WPATH usunęła wszystkie minimalne wymagania wiekowe w swoich najnowszych standardach opieki. Następnie dyrektor medyczny ośrodka zdrowia w Teksasie ostrzegł, że "czekanie wydaje się zwiększać odsetek samobójstw", ponieważ pacjentka będzie musiała radzić sobie z "miesiączkami i pełnym rozwojem piersi". Ekspert w dziedzinie etyki medycznej jest wyraźnie nieobecny w tej dyskusji.

Stres mniejszościowy

System wierzeń WPATH ma wbudowaną odpowiedź na problem wysokiego wskaźnika współistniejących chorób psychicznych przed i po tranzycji, a także samobójstw po tranzycji. Odpowiedzią tą jest model stresu mniejszościowego. Według WPATH, problemy ze zdrowiem psychicznym doświadczane przez członków społeczności trans przed, w trakcie i po interwencjach związanych z modyfikacją cech płciowych są wynikiem życia w transfobicznym społeczeństwie, innymi słowy, stresu związanego z byciem członkiem uciskanej mniejszości[51]. Badania przeprowadzone przez niektórych członków WPATH twierdzą, że afirmująca tożsamość płciowa opieka medyczna może rozwiązać współistniejące choroby psychiczne, takie jak depresja, lęk, samobójstwa, a nawet autyzm[52] [53] [54].

Hipoteza stresu mniejszościowego, zapożyczona z ruchu na rzecz praw gejów, nigdy nie została empirycznie zweryfikowana w kontekście medycyny trans, ale służy afirmującym tożsamość płciową świadczeniodawcom opieki zdrowotnej jako sposób, aby uniknąć odpowiedzialności, kiedy pacjent żałuje swojej tranzycji lub gdy tranzycja nie przynosi poprawy zdrowia psychicznego[55]. Umożliwia to tym lekarzom obwinianie społeczeństwa za nietolerancję, a nie siebie za umożliwienie małoletniemu lub niestabilnemu psychicznie dorosłemu poddania się drastycznym, zmieniającym życie interwencjom medycznym. Ponadto, ponieważ "nietolerancja" jest definiowana przez samych aktywistycznych klinicystów-badaczy w coraz bardziej nieprawdopodobny sposób, stres mniejszościowy jest zasadniczo niemożliwą do podważenia, a zatem nienaukową teorią. Dla klinicystów zajmujących się tożsamością płciową jest to zatem również wygodna polisa ubezpieczeniowa przed zarzutami o błędy w sztuce.

Przykład Szwecji służy jako kontrargument dla modelu stresu mniejszościowego. [Szwedzi] to wysoce tolerancyjny naród, gdyby więc model stresu mniejszościowego był poprawny, spodziewalibyśmy się znacznie niższych wskaźników chorób psychicznych i zachowań samobójczych wśród populacji osób trans, ale jest odwrotnie. Długoterminowe szwedzkie badanie wykazało, że po operacjach osoby trans miały znacznie podwyższone ryzyko samobójstwa, a także zwiększone wskaźniki śmiertelności[56].

Realistyczne oczekiwania

Liczne badania wskazują, że wielu nastolatków doświadczających dysforii płciowej w okresie dojrzewania cierpi na wiele współistniejących chorób psychicznych, które poprzedzają pojawienie się dyskomfortu związanego płcią[57] [58] [59] [60]. Wywiady z osobami po detranzycji potwierdzają hipotezę, że niektóre osoby cierpiące z powodu zaburzeń psychicznych mogą być skłonne do samo diagnozowania się jako osoby trans po tym, jak uwierzą, że procedury modyfikacji cech płciowych są cudownym lekarstwem na wszystkie ich cierpienia psychiczne[61].

W aktach WAPTH znajdują się dowody na to, że członkowie WPATH wzbudzają takie fałszywe nadzieje. Identyfikująca się jako trans terapeutka z Montany powiedziała, że "otrzymanie afirmującej tożsamość płciową opieki może często znacząco ustabilizować zdrowie psychiczne klienta". Terapeuta z Kalifornii, który twierdził, że kastracja chirurgiczna zrobiła ogromną różnicę w życiu osoby bezdomnej, powiedział na forum, że brak terapii hormonami przeciwnej płci może nasilić objawy [zaburzeń] zdrowia psychicznego i zasugerował, że terapia hormonalna jest "redukcją szkód, więc nierobienie niczego nie jest ‘neutralną opcją’ ".

SOC8 stwierdza również, że "badania sugerują, że objawy [zaburzeń] zdrowia psychicznego doświadczane przez osoby [trans / nonkonformistyczne w stosunku do stereotypów płciowych] mają tendencję do poprawy" po interwencjach modyfikujących cechy płciowe, mimo że nie ma dobrej jakości badań potwierdzających to twierdzenie[62].

Sugerowanie, że hormonalne i chirurgiczne interwencje modyfikujące cechy płciowe mogą złagodzić depresję, PTSD, a nawet schizofrenię, stanowi naruszenie wymogu przedstawienia pacjentowi dokładnych informacji podczas procesu uzyskiwania świadomej zgody. Jest to podobne do sytuacji, w której chirurg kosmetyczny mówi pacjentowi, że operacja nosa jest lekarstwem na depresję lub powiększenie piersi jest lekarstwem na chorobę afektywną dwubiegunową.

Z powodu takich fałszywych obietnic, osoby cierpiące na dysforię płciową często mają nierealistyczne oczekiwania w odniesieniu do procedur modyfikacji cech płciowych. Oczekiwanie i podekscytowanie związane z rozpoczęciem przyjmowania hormonów przeciwnej płci lub poddaniem się mastektomii lub operacji narządów płciowych często stają się centralnym punktem dla zrozpaczonego umysłu, a osoby pokładają nadzieję w tych procedurach medycznych, aby uleczyć cały swój ból i cierpienie. Członkowie WPATH popierający leki i operacje modyfikujące cechy płciowe jako lekarstwo na cierpienie psychiczne w niewielkim stopniu rozwiewają te fantazje.

Jednak nie musi tak być. Około dwie dekady temu, w klinice Portman zajmującej się tożsamością płciową dorosłych w Londynie, brytyjski psychiatra wykazał, że przedstawienie pacjentom z identyfikacją transseksualną realistycznego wyobrażenia o tym, co można osiągnąć dzięki modyfikacji cech płciowych, jest wysoce skuteczną strategią tłumienia chęci interwencji medycznej i minimalizowania żalu z powodu tranzycji.

Dr Az Hakeem prowadził grupy terapeutyczne, w których uczestniczyli pacjenci pragnący rozpocząć tranzycję chirurgiczną oraz transseksualistów po operacjach [afirmujących tożsamość płciową], którzy żałowali swoich operacji. W wywiadzie opisał on grupę przedoperacyjną jako grupę podekscytowania i euforii, a grupę pooperacyjną jako grupę "żałoby, depresji i smutku".

"Typowym wzorcem była dysforia płciowa, euforia trans, a następnie dysforia trans" - powiedział Hakeem o osobach żałujących operacji. "[Po operacjach pacjenci] zdali sobie sprawę, że tak naprawdę ich tożsamość trans nie jest autentyczna, więc nadal czuli się tak samo nieautentyczni, ale po prostu w innym ciele". Hakeem zauważył, że proces ten trwał średnio siedem lat, co dodatkowo poddaje w wątpliwość wiarygodność krótkoterminowych badań kontrolnych wykazujących wysoki poziom zadowolenia pacjentów po tranzycji[63].

Meyer i Hoopes z Johns Hopkins dokonali tej samej obserwacji w 1974 roku. Opisali oni "początkową fazę uniesienia", która trwała od dwóch do pięciu lat po tranzycji, ale po tym okresie miodowego miesiąca "pacjenta ogarnia bolesna świadomość, że tak naprawdę nic się nie zmieniło poza pewnymi elementami konfiguracji ciała[64]".  Ten okres miodowego miesiąca został również zaobserwowany w nowszych badaniach[65]  .

Wspomniane wcześniej pierwsze holenderskie badanie kontrolne z 1988 roku opisywało osoby na wczesnych etapach modyfikacji cech płciowych jako "zaciągające kredyt na przyszłość", a badanie zakończyło się stwierdzeniem, że "[operacja korekty płci] nie jest panaceum". Badacze zauważyli, że "złagodzenie problemów związanych z tożsamością płciową nie prowadzi automatycznie do szczęśliwego i beztroskiego życia", a wręcz przeciwnie, "SRS [ang. sex reassignment surgery, operacja korekty płci, przyp. tł] może prowadzić do nowych problemów[66]". 

Istotne jest, aby osoby pragnące poddać się zmieniającym życie procedurom modyfikacji cech płciowych zostały postawione twarzą w twarz z tą rzeczywistością. Nie ma dowodów na to, że członkowie WPATH realistycznie przygotowują pacjentów na trudności życia po hormonalnej i chirurgicznej modyfikacji ciała. Dla kontrastu, innowacyjne podejście Hakeema okazało się bardzo skuteczne, a prawie wszyscy jego pacjenci przedoperacyjni ostatecznie nie przeszli operacji, ponieważ zrozumieli ograniczenia swojego "rozwiązania rodem z fantasy", a niewielka liczba, która zdecydowała się [na operacje], miała znacznie bardziej realistyczne oczekiwania.

Ucieleśnienie tożsamości płciowej na życzenie konsumenta

W ostatnich latach nastąpił znaczny wzrost liczby młodych osób identyfikujących się jako "niebinarne", a WPATH opowiada się obecnie za tym, aby osoby te kwalifikowały się do hormonalnych i chirurgicznych interwencji modyfikujących cechy płciowe[67]. 

Niebinarny rozdział SOC8 WPATH stwierdza, że świadczeniodawcy opieki zdrowotnej muszą unikać nadmiernego skupiania się na psychologicznym cierpieniu związanym z tożsamością płciową, ponieważ "ważne jest również, aby wziąć pod uwagę doświadczenia zwiększonego komfortu, radości i samorealizacji, które mogą wynikać z autoafirmacji i dostępu do opieki”[68]. 

Nullifikacyjne operacje gender, zdefiniowane przez WPATH jako "procedury skutkujące brakiem zewnętrznych pierwszorzędowych cech płciowych" oraz operacje dwu-genitalne, takie jak tworzenie jamy neo-pochwy bez amputacji penisa, są rezultatem całkowitego przejęcia WPATH przez aktywistów. W SOC8 WPATH znajduje się lista możliwych do zakupienia [u chirurgów gender] ekstremalnych procedur modyfikacji ciała, która obejmuje takie opcje, jak waginoplastyka "z zachowaniem penisa i / lub jąder" oraz procedury "spłaszczenia przodu"[69]. Operacje te nie spełniają nawet definicji eksperymentalnych, ponieważ nie są badane w żaden kontrolowany sposób.

W wewnętrznych dyskusjach członkowie forum WPATH omawiają najlepsze praktyki dotyczące tych "niestandardowych" procedur.

Kiedy dr Thomas Satterwhite, znany kalifornijski chirurg, prosi o opinię grupy o "niestandardowych" procedurach, takich jak "topka z usunięciem sutków, nullifikacja i waginoplastyka z zachowaniem penisa", nikt nie podniósł żadnych kwestii etycznych dotyczących niszczenia całkowicie zdrowych narządów rozrodczych w celu spełnienia niestandardowych pragnień modyfikacji ciała. Zamiast tego członkowie grupy kontrolowali język Satterwhite'a, a jeden z terapeutów argumentował, że takie procedury mogą być również "wybierane przez osoby o binarnej tożsamości płciowej"; inny terapeuta, który identyfikuje się jako niebinarny, zgodził się i nazwał jego język "cisgenderystycznym", a studentka medycyny identyfikująca się jako trans podkreśliła znaczenie "od-płciowienia" procedur modyfikacji cech płciowych. W SOC8 procedury te są eufemistycznie określane jako "zamawiane indywidualnie" operacje.

Ponadto, demonstrując priorytety WPATH odnośnie radykalnych i niebadanych operacji, dr Rajveer S. Purohit nakreślił ważne tematy, które należy omówić z pacjentami przed operacją nullifikacji, takie jak to, czy chcą mieć orgazmy czy nie, i czy chcą siedzieć podczas oddawania moczu. Całkowicie nieobecna w dyskusji była jakakolwiek wzmianka o wpływie tak drastycznych procedur na płodność pacjenta, funkcje seksualne, zdolność do tworzenia długoterminowych stabilnych związków romantycznych lub ogólny stan zdrowia.

W jednym z postów Satterwhite opisuje niepokojący przypadek pacjenta, który stał się "niebezpieczny i groźny", gdy wciąż był pod opieką pooperacyjną w wyniku "niezdiagnozowanych zaburzeń nastroju, które nie ujawniły się aż do czasu operacji". Jest to dowód na to, że nie każdy pacjent odnosi korzyści z ekstremalnych procedur modyfikacji ciała dostępnych na żądanie bez wcześniejszej oceny psychologicznej lub wsparcia psychoterapeutycznego.

Przedkładanie autonomii pacjenta nad unikanie ryzyka

WPATH przywiązuje dużą wagę do autonomii pacjenta, a małą do minimalizowania potencjalnych szkód. A raczej konceptualizuje „szkodzenie” z maksymy „po pierwsze nie szkodzić” jako niespełnienie pragnienia konsumenta.

W 2022 roku wspomniany profesor-aktywista, który uważa, że opóźnieni w rozwoju nieletni powinni mieć prawo do wyrażenia zgody na zmieniające życie eksperymentalne hormony i operacje, napisał na forum w obronie "osób trans, których cele ucieleśnienia nie pasują do dominujących oczekiwań", jak ci, którzy chcą "mastektomii bez sutków, mastektomii dla osób, które nie chcą wzrostu piersi w czasie przyjmowania estrogenów [i] falloplastyki zachowującej pochwę".

Profesor, który wcześniej opisał "trans ucieleśnienie jako swobodną artystyczną ekspresję tożsamości płciowej" i uważa, że nastolatki powinny mieć prawo do traktowania swojego ciała jak "utożsamione płciowo dzieła sztuki"[70], pokazuje błędne przekonania wyznawane w WPATH, twierdząc, że opieka zdrowotna trans polega na tworzeniu ciał, które "rzucają wyzwanie cisnormatywności".

"W medycynie trans chodzi o cielesną autonomię, a nie normalizację ciał" - powiedział profesor aktywista w aktach WPATH. "Nie odrzuciliśmy idei, że nie można zmienić tożsamości płciowej tylko po to, by utrwalić ideę, że tożsamość płciowa jest binarna i definiowana przez genitalia".

W osobnej dyskusji na temat "niestandardowych" operacji, terapeuta z Minnesoty, który uważa, że WPATH potrzebuje "innego sposobu patrzenia na tożsamość płciową, który nie jest spojrzeniem cisgenderystycznym", zapytał grupę: "Jeśli dorośli pacjenci mają cielesną autonomię, jaki jest problem z, przykładowo, topką z usunięciem sutków?", dodając, że " jeśli później pacjent zmieni zdanie [odnośnie utraty sutków] można zalecić pooperacyjne tatuaże [sutków], ".

Komentarze te wyraźnie wskazują, że WPATH nie jest organizacją naukową. Specjaliści medyczni oddani zapewnieniu etycznej opieki swoim pacjentom nie powinni niszczyć zdrowych narządów rozrodczych w dążeniu do stworzenia gładkich, bezpłciowych ciał lub dodatkowych genitaliów. Takie wysoce inwazyjne, zmieniające życie procedury nie są próbą zaradzenia rozpoznanemu schorzeniu psychiatrycznemu, ale podszywającą się pod medycynę ekstremalną modyfikacją ciała na życzenie konsumenta. Stanowi to naruszenie etyki medycznej i przysięgi Hipokratesa.

Nowy wspaniały świat

Wielu członków WPATH uważa, że znajdują się w awangardzie nowych medycznych horyzontów. Brytyjski psychiatra wyraził sprzeciw wobec użycia przez Satterwhite'a terminu "niestandardowe", sugerując, że takie interwencje "mogą stać się standardem w przyszłości".

Kalifornijska lekarka, która kiedyś słynnie zażartowała, że jeśli nastoletnie dziewczęta w późniejszym życiu żałują, że ich zdrowe piersi zostały amputowane, mogą po prostu "pójść i wstawić sobie implanty"[71], odpowiedziała, że dziedzina tożsamości płciowej wkrótce zostanie "wyremontowana przez młodszych ludzi", za co jest wdzięczna. Wezwała do przeformułowania interwencji medycznych i chirurgicznych jako "ucieleśnienia tożsamości płciowej" jednostki, zamiast "reagowania na słabo zdefiniowaną" dysforię płciową ".

Podczas Warsztatów Ewolucji Tożsamości Berg omówił nawet cele ucieleśnienia dla dzieci jako przewodnik przy podejmowaniu decyzji medycznych. "Ucieleśnienie jest z pewnością koncepcją, której używam znacznie częściej z moimi nastolatkami i dziećmi" - powiedział wybitny ekspert WPATH.

Pomimo niezwykłego charakteru niebinarnych procedur, akta zawierają dowody na to, że firmy ubezpieczeniowe zapewniają pokrycie tych eksperymentalnych operacji modyfikacji ciała, co pokazano, gdy Satterwhite mówi grupie, że jego klinika w San Francisco jest w stanie konsekwentnie uzyskać finansowanie z ubezpieczenia [zdrowotnego] swoich pacjentów. Dr Daniel Dugi z Oregon Health and Science University również potwierdza, że nie ma problemów z uzyskaniem finansowania z ubezpieczenia.

W Ontario w Kanadzie miały miejsce dwa przypadki osób niebinarnych, które uzyskały prawo do chirurgicznego stworzenia dodatkowych genitaliów opłaconego przez podatników prowincji; są to decyzje, które utorują drogę do finansowania takich procedur przez państwowe ubezpieczenie zdrowotne[72] [73]. W sprawie Ks przeciwko Ontario szeroko cytowany jest niebinarny rozdział SOC8 WPATH, a Ontario Health Services Appeal and Review Board w swoim orzeczeniu przyjęła logikę i słownictwo WPATH, stwierdzając, że prezentacje zróżnicowane pod względem tożsamości płciowej mogą prowadzić do "indywidualnie dostosowanych wniosków chirurgicznych", które powinny być objęte prowincjonalnymi planami zdrowotnymi[74].  

Podczas gdy realizacja ekstremalnych celów modyfikacji ciała może być bardzo satysfakcjonująca dla danej osoby, przynajmniej na krótką metę, rządy i firmy ubezpieczeniowe nie powinny mylić tego z medycyną i niezbędną opieką medyczną. Operacje niebinarne pokazują całkowite porzucenie nauki i medycyny przez WPATH w pogoni za niepohamowanym konsumpcjonizmem.

Terapeuta z Wirginii przewidział "falę próśb o operacje afirmujące [tożsamość] niebinarną" i poinformował grupę, że pracował z "klientami, którzy identyfikują się jako niebinarni, agender i eunuchowie", którzy poprosili o "nietypowe zabiegi chirurgiczne, z których wiele albo nie istnieje w naturze, albo stanowi pierwsze tego rodzaju".

Być może najlepszym dowodem na to, że WPATH zgubiła się jako organizacja medyczna, jest decyzja grupy o włączeniu do SOC8 całego rozdziału poświęconego afirmującej tożsamość płciową opiece nad osobami identyfikującymi się jako eunuchowie. W słowniczku, wiodąca na świecie grupa zajmująca się zdrowiem osób trans definiuje mężczyzn identyfikujących się jako eunuchowie jako osoby "o przypisanej przy urodzeniu płci męskiej”, które czują, że "ich prawdziwe ‘ja’ najlepiej wyraża termin eunuch". Osoby identyfikujące się jako eunuch zazwyczaj pragną chirurgicznego usunięcia narządów rozrodczych lub pozbawienia [tych narządów] funkcji".  

Rozdział o eunuchach zawiera nie tylko twierdzenie, że dzieci mogą identyfikować się jako eunuchy, ale także hiperłącze do strony internetowej Eunuch Archives, na której anonimowi mężczyźni z fetyszami kastracyjnymi komunikują się i dzielą swoimi fantazjami na temat kastracji dzieci[75]. W kwietniu 2023 r. na TikTok popularna chirurg gender stowarzyszona z WPATH reklamowała afirmującą tożsamość płciową opiekę dla osób identyfikujących się jako eunuch wśród ponad 250 tysięcy młodych obserwujących[76] .

Podczas Międzynarodowego Sympozjum WPATH 2022 w Montrealu, współautor rozdziału SOC8 poświęconego eunuchom mówił o pierwszym pacjencie "identyfikującym się jako eunuch", jakiego kiedykolwiek widział, który był 19-letnim mężczyzną mieszkającym w piwnicy swoich rodziców, który "mógł być w spektrum autyzmu/Aspergera" i chciał powrócić do stanu przed pokwitaniem płciowym[77]. Młody mężczyzna nie identyfikował się wyraźnie jako eunuch. To ekspert WPATH tak go nazwał. "Wywnioskowałem [tożsamość eunucha] tylko dlatego, że jej szukałem" - wyjaśnił publiczności. Innymi słowy, zamiast postrzegać tego pacjenta jako osobę w trudnej sytuacji, potrzebującą głębokiego wsparcia psychoterapeutycznego, ekspert WPATH określił go jako osobę identyfikującą się jako eunuch i potrzebującą afirmującej tożsamość płciową kastracji chirurgicznej. Przeformułowanie tak poważnych zaburzeń psychicznych jako "tożsamości", które należy afirmować i leczyć za pomocą chemicznej i chirurgicznej kastracji, jest ogromnym naruszeniem etyki medycznej i wyraźnym wskazaniem, że WPATH nie traktuje zdrowia i dobrostanu pacjentów jako priorytetu.

Pod koniec sesji o eunuchach, która odbyła się w głównej sali centrum konferencyjnego, a nie w mniejszych salach, Satterwhite i dr Thomas W. Johnson, główny autor rozdziału SOC8 Eunuch, oraz jego współautor, dr Michael Irwig, odbyli interesującą rozmowę. Satterwhite wziął mikrofon i opowiedział o tym, jak Johnson pomógł mu przezwyciężyć emocjonalny dyskomfort w jednym z jego najwcześniejszych przypadków - przypadku geja, który chciał zostać wykastrowany. Poprosił Johnsona o radę, jak "zachęcić więcej chirurgów" do wykonywania tego typu zabiegów, wyjaśniając, że jego gotowość do wykonywania "niestandardowych" operacji narządów płciowych spotkała się z mieszanymi reakcjami ze strony innych uczestników konferencji.

Po pochwaleniu Satterwhite'a za "otwartość na nowe pomysły", Johnson powiedział, że ma nadzieję, że "umieszczenie rozdziału [o eunuchach] w Standardach Opieki otworzy możliwości", że chirurdzy zobaczą to i "powiedzą: tak, to jest coś, co powinienem być skłonny rozważyć". Irwig zgodził się, mówiąc, że to "mega", że eunuch znalazł się w SOC, ponieważ teraz lekarze nie będą musieli obawiać się utraty prawa wykonywania zawodu za kastrację mężczyzn z tego typu problemami psychicznymi.

"Im więcej takich sesji, tym bardziej uświadomieni będą ludzie, a wtedy będziemy mieli więcej ludzi takich jak ty, którzy będą mogli to robić" - powiedział Irwig do Satterwhite'a.

Tłumaczenie: Magda Lewandowska

---

[1] Shah, P., Thornton, I., Turrin, D., & Hipskind, JE. “Informed Consent.[Updated 2020 Aug 22].” StatPearls [Internet]. Treasure Island (FL): StatPearls Publishing (2021). https://www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK430827/#:~:text=Introduction,undergo%20the%20procedure%20or%20intervention.

[2] Informed Consent.” AMA Code of Medical Ethics, https://code-medical-ethics.ama-assn.org/ethics-opinions/informed-consent.”

[3] Katz, A. L., and Webb, S. A. “Informed Consent in Decision-Making in Pediatric Practice.” [In eng]. Pediatrics 138, no. 2 (Aug 2016). https://doi. org/10.1542/peds.2016-1485.

[4] Cantor, J. M. (2016). Do trans- kids stay trans- when they grow up? http://www.sexologytoday.org/2016/01/do-trans-kids-stay-trans-when-they-grow_99. html

[5] Ibid (n.49); Ibid (n.50)

[6] Ibid (n.2)

[7] Ibid (n.3)

[8] Kaltiala-Heino, R., Bergman, H., Työläjärvi, M., & Frisén, L., "Gender Dysphoria in Adolescence: Current Perspectives." [In eng]. Adolesc Health Med Ther 9 (2018): 31-41. https://doi.org/10.2147/ahmt.S135432.

[9] "The Cass Review: Independent Review of Gender Identity Services for Children and Young People: Interim Report". 2022, 62. https://cass. independent-review.uk/wp-content/uploads/2022/03/Cass-Review-Interim-Report-Final-Web-Accessible.pdf.

[10] WPATH. (2023). USPATH and WPATH Confirm Gender-Affirming Health Care is Not Experimental; Condemns Legislation Asserting Otherwise. WPATH. https://www.wpath.org/media/cms/Documents/Public%20Policies/2023/USPATH_WPATH%20Response%20to%20AG%20Bailey%20 Emergency%20Regulation%2003.22.2023.pdf

[11] Olson, K. R., Durwood, L., Horton, R., Gallagher, N. M., & Devor, A. (2022). Gender Identity 5 Years After Social Transition. Pediatrics, 150(2). https:// doi.org/10.1542/peds.2021-056082

[12]   Ibid (n.2)

[13] Delemarre-van de Waal, H. A., & Cohen-Kettenis, P. T. "Clinical Management of Gender Identity Disorder in Adolescents: A Protocol on Psychological and Paediatric Endocrinology Aspect". Artykuł ten został zaprezentowany na 4. Międzynarodowym Sympozjum Endokrynologii Pediatrycznej Ferring Pharmaceuticals, Paryż (2006). Firma Ferring Pharmaceuticals wsparła publikację tych materiałów." European Journal of Endocrinology 155, no. Supplement_1 (2006): S131-S37. https://doi.org/10.1530/eje.1.02231. https://doi.org/10.1530/eje.1.02231.

[14] Carmichael, P., Butler, G., Masic, U., Cole, T. J., De Stavola, B. L., Davidson, S., Skageberg, E. M., Khadr, S., & Viner, R. M. "Short-Term Outcomes of Pubertal Suppression in a Selected Cohort of 12 to 15 Year Old Young People with Persistent Gender Dysphoria in the Uk". PLOS ONE 16, nr 2 (2021): e0243894. https://doi.org/10.1371/journal.pone.0243894. https://dx.doi.org/10.1371/journal.pone.0243894.

[15] Hembree, W. C., Cohen-Kettenis, P. T., Gooren, L., Hannema, S. E., Meyer, W. J., Murad, M. H., Rosenthal, S. M., et al. "Endocrine Treatment of Gender-Dysphoric/Gender-Incongruent Persons: An Endocrine Society Clinical Practice Guideline." [In eng]. J Clin Endocrinol Metab 102, nr 11 (1 listopada 2017): 3869-903. https://doi.org/10.1210/jc.2017-01658.

[16] "Nice Evidence Reviews". The Cass Review, https://cass.independent-review.uk/nice-evidence-reviews/.

[17] "Hormonbehandling Vid Könsdysfori - Barn Och Unga". SBU UTVÄRDERAR, 2022, https://www.sbu.se/contentassets/ ea4e698fa0c4449aaae964c5197cf940/hormonbehandling-vid-konsdysfori_barn-och-unga.pdf.

[18] “One Year since Finland Broke with Wpath “Standards of Care”.” Society for Evidence Based Gender Medicine, 2021, https://segm.org/Finland_ deviates_from_WPATH_prioritizing_psychotherapy_no_surgery_for_minors.

[19] “Affidavit of Jamie Reed.”11. https://ago.mo.gov/wp-content/uploads/2-07-2023-reed-affidavit-signed.pdf.

[20] "Chloe Cole V. Kaiser Permanente." Dhillon Law Group, 2023, https://www.dhillonlaw.com/lawsuits/chloe-cole-v-kaiser-permanente/.

[21] “Active and Resolved Cases: Ayala V. American Academy of Pediatrics.” Campbell Miller Payne, 2023, 26. https://cmppllc.com/our-cases.

[22] “Remarks by Hhs Assistant Secretary for Health Adm Rachel Levine for the 2022 out for Health Conference.” U.S. Department of Health and Human Services, 2022,

[23] “Trans Teen Shares Her Story.” Pediatrics in Review, 2016,

[24] Toomey, R. B., Syvertsen, A. K., & Shramko, M. “Transgender Adolescent Suicide Behavior.” [In eng]. Pediatrics 142, no. 4 (Oct 2018). https://doi. org/10.1542/peds.2017-4218.

[25] Biggs, M. “Suicide by Clinic-Referred Transgender Adolescents in the United Kingdom.” [In eng]. Arch Sex Behav 51, no. 2 (Feb 2022): 685-90. https:// doi.org/10.1007/s10508-022-02287-7.

[26] de Graaf, N. M., Steensma, T. D., Carmichael, P., VanderLaan, D. P., Aitken, M., Cohen-Kettenis, P. T., de Vries, A. L. C., et al. “Suicidality in Clinic Referred Transgender Adolescents.” [In eng]. Eur Child Adolesc Psychiatry 31, no. 1 (Jan 2022): 67-83. https://doi.org/10.1007/s00787-020-01663-9.

[27] Chen, D., Berona, J., Chan, Y., Ehrensaft, D., Garofalo, R., Hidalgo, M. A., Rosenthal, S. M., Tishelman, A. C., & Olson-Kennedy, J. “Psychosocial Functioning in Transgender Youth after 2 Years of Hormones.” New England Journal of Medicine 388, no. 3 (2023): 240-50. https://doi.org/10.1056/ nejmoa2206297.

[28] Biggs, M. (2022). Suicide by Clinic-Referred Transgender Adolescents in the United Kingdom. Arch Sex Behav, 51(2), 685-690. https://doi.org/10.1007/ s10508-022-02287-7

[29] O’Halloran, L., Coey, P., & Wilson, C. “Suicidality in Autistic Youth: A Systematic Review and Meta-Analysis.” Clinical Psychology Review 93 (2022/04/01/ 2022): 102144. https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0272735822000290.

[30] Smith, A. R., Zuromski, K. L., & Dodd, D. R. “Eating Disorders and Suicidality: What We Know, What We Don’t Know, and Suggestions for Future Research.” [In eng]. Curr Opin Psychol 22 (Aug 2018): 63-67. https://doi.org/10.1016/j.copsyc.2017.08.023.

[31] Galaif, E. R., Sussman, S., Newcomb, M. D., & Locke, T. F. “Suicidality, Depression, and Alcohol Use among Adolescents: A Review of Empirical Findings.” [In eng]. Int J Adolesc Med Health 19, no. 1 (Jan-Mar 2007): 27-35. https://doi.org/10.1515/ijamh.2007.19.1.27.

[32] Diaz, S., and Bailey, J. M. “Retracted Article: Rapid Onset Gender Dysphoria: Parent Reports on 1655 Possible Cases.” Archives of Sexual Behavior 52, no. 3 (2023): 1031-43. https://doi.org/10.1007/s10508-023-02576-9.

[33] I bid (n.141)

[34] “Luka Hein V. Unmc Physicians.” Liberty Center, https://libertycenter.org/cases/hein-v-unmc/.

[35] “Kiefel First Amendment Complaint “, 2022, https://static1.squarespace.com/static/5f232ea74d8342386a7ebc52/t/63a0afdfc02f9322762974 cf/1671475168006/Kiefel+First+Amended+Complaint+%28file+stamped%29.pdf.

[36] Biskin, R. S., & Paris, J. (2012). Diagnosing borderline personality disorder. Cmaj, 184(16), 1789-1794. https://doi.org/10.1503/cmaj.090618

[37] “The Science of Gender Dysphoria and Transsexualism.” 2022: 22. https://ahca.myflorida.com/content/download/4865/file/AHCA_GAPMS_ June_2022_Attachment_D.pdf.

[38] “Active and Resolved Cases: Mosely V. Emerson, Et Al.” Campbell Miller Payne, 2023, 2. https://cmppllc.com/our-cases.

[39] Ibid (n.115)

[40] Humphreys, A. (2023). Ontario detransitioner who had breasts and womb removed sues doctors. National Post. https://nationalpost.com/news/canada/ michelle-zacchigna-ontario-detransitioner-sues-doctors

[41] Mutanen, A. (2023). A professor who treats adolescent gender anxiety says no to minors’ legal gender correction. Helsingin Sanomat. https://www.hs.fi/ tiede/art-2000009348478.html

[42] Ibid (n.66)

[43] Ibid (n. 186)

[44] Levine, S. B., Abbruzzese, E., & Mason, J. W. “Reconsidering Informed Consent for Trans-Identified Children, Adolescents, and Young Adults.” Journal of Sex & Marital Therapy 48, no. 7 (2022): 706-27. https://doi.org/10.1080/0092623x.2022.2046221.

[45] Wiepjes, C. M., den Heijer, M., Bremmer, M. A., Nota, N. M., de Blok, C. J. M., Coumou, B. J. G., & Steensma, T. D. “Trends in Suicide Death Risk in Transgender People: Results from the Amsterdam Cohort of Gender Dysphoria Study (1972-2017).” [In eng]. Acta Psychiatr Scand 141, no. 6 (Jun 2020): 486-91. https://doi.org/10.1111/acps.13164.

[46] Erlangsen, A., Jacobsen, A. L., Ranning, A., Delamare, A. L., Nordentoft, M., & Frisch, M. “Transgender Identity and Suicide Attempts and Mortality in Denmark.” JAMA 329, no. 24 (2023): 2145-53. https://doi.org/10.1001/jama.2023.8627.

[47] Asscheman, H., Giltay, E. J., Megens, J. A., de Ronde, W. P., van Trotsenburg, M. A., & Gooren, L. J. “A Long-Term Follow-up Study of Mortality in Transsexuals Receiving Treatment with Cross-Sex Hormones.” [In eng]. Eur J Endocrinol 164, no. 4 (Apr 2011): 635-42. https://doi.org/10.1530/eje-10 1038.

[48] #dissociativeidentitydisorder. (2024). TikTok. https://www.tiktok.com/tag/dissociativeidentitydisorder?lang=en

[49] Not plural-phobic: USPATH psychiatrist promotes transition for multiple personalities. (2017). 4thWaveNow. https://4thwavenow.com/2017/12/29/not plural-phobic-uspath-psychiatrist-promotes-transition-for-multiple-personalities/

[50] Wolf-Gould, C., Flynn, S., McKie, S. (2022, September 16-20). An Exploration of Transgender and Plural Experiences [Conference presentation].

[51] Meyer, I. H., Russell, S. T., Hammack, P. L., Frost, D. M., & Wilson, B. D. M. “Minority Stress, Distress, and Suicide Attempts in Three Cohorts of Sexual Minority Adults: A U.S. Probability Sample.” PLOS ONE 16, no. 3 (2021): e0246827. https://doi.org/10.1371/journal.pone.0246827.

[52] Turban, J. L. “Potentially Reversible Social Deficits among Transgender Youth.” [In eng]. J Autism Dev Disord 48, no. 12 (Dec 2018): 4007-09. https:// doi.org/10.1007/s10803-018-3603-0.

[53] Turban, J. L., King, D., Carswell, J. M., & Keuroghlian, A. S. “Pubertal Suppression for Transgender Youth and Risk of Suicidal Ideation.” [In eng]. Pediatrics 145, no. 2 (Feb 2020). https://doi.org/10.1542/peds.2019-1725.

[54] Turban, J. L., & van Schalkwyk, G. I. “”Gender Dysphoria” and Autism Spectrum Disorder: Is the Link Real?” [In eng]. J Am Acad Child Adolesc Psychiatry 57, no. 1 (Jan 2018): 8-9.e2. https://doi.org/10.1016/j.jaac.2017.08.017.

[55] Mayer, L. S., and McHugh, P. R. “Part Two: Sexuality, Mental Health Outcomes, and Social Stress.” Sexuality and Gender: Findings from the Biological, Psychological, and Social Sciences, The New Atlantis 50 (2016): 73-75. https://www.thenewatlantis.com/publications/part-two-sexuality mental-health-outcomes-and-social-stress-sexuality-and-gender.

[56] Ibid (n.66)

[57] Kaltiala-Heino, R., Sumia, M., Työläjärvi, M., & Lindberg, N. “Two Years of Gender Identity Service for Minors: Overrepresentation of Natal Girls with Severe Problems in Adolescent Development.” [In eng]. Child Adolesc Psychiatry Ment Health 9 (2015): 9. https://doi.org/10.1186/s13034-015-0042-y.

[58] Bechard, M., VanderLaan, D. P., Wood, H., Wasserman, L., & Zucker, K. J. “Psychosocial and Psychological Vulnerability in Adolescents with Gender Dysphoria: A “Proof of Principle” Study.” [In eng]. J Sex Marital Ther 43, no. 7 (Oct 3 2017): 678-88. https://doi.org/10.1080/0092623x.2016.1232325.

[59] Kozlowska, K., Chudleigh, C., McClure, G., Maguire, A. M., & Ambler, G. R., “Attachment Patterns in Children and Adolescents with Gender Dysphoria.” Frontiers in psychology (2021): 3620. https://www.frontiersin.org/articles/10.3389/fpsyg.2020.582688/full.

[60] Ibid (n.176)

[61] I bid (n.177-179)

[62] Ibid (n.94)

[63] Hughes, M. (2023). Dr. Az Hakeem: Trans Is the New Goth. Public. https://public.substack.com/p/dr-az-hakeem-trans-is-the-new-goth#details

[64] Meyer, J. K., Hoopes, J. E., & Meyer, J. K. “The Gender Dysphoria Syndromes: A Position Statement on So-Called “Transsexualism”.” Plastic and Reconstructive Surgery 54, no. 4 (1974). https://journals.lww.com/plasreconsurg/fulltext/1974/10000/the_gender_dysphoria_syndromes__a_ position.9.aspx.

[65] Nobili, A., Glazebrook, C., & Arcelus, J. “Quality of Life of Treatment-Seeking Transgender Adults: A Systematic Review and Meta-Analysis.” Reviews in Endocrine and Metabolic Disorders 19, no. 3 (2018): 199-220. https://doi.org/10.1007/s11154-018-9459-y.

[66] I bid (n.125)

[67] Chew, D., Tollit, M. A., Poulakis, Z., Zwickl, S., Cheung, A. S., & Pang, K. C. “Youths with a Non-Binary Gender Identity: A Review of Their Sociodemographic and Clinical Profile.” The Lancet Child & Adolescent Health 4, no. 4 (2020): 322-30. https://www.thelancet.com/journals/lanchi/ article/PIIS2352-4642(19)30403-1/fulltext.

[68] Ibid (n.94)

[69] Coleman, E., Radix, A. E., Bouman, W. P., Brown, G. R., de Vries, A. L. C., Deutsch, M. B., Ettner, E., et al. “Standards of Care for the Health of Transgender and Gender Diverse People, Version 8.” [In eng]. Int J Transgend Health 23, no. Suppl 1 (2022): Ch. 13. https://doi.org/10.1080/26895269.2 022.2100644.

[70] Ashley, F. “Gatekeeping Hormone Replacement Therapy for Transgender Patients Is Dehumanising.” [In eng]. J Med Ethics 45, no. 7 (Jul 2019): 480-82. https://doi.org/10.1136/medethics-2018-105293

[71] “[Physician] Explains Why Mastectomies for Healthy Teen Girls Is No Big Deal.” Youtube, 2019,

[72] “Ks V Ontario (Health Insurance Plan).” CanLII, 2023, https://www.canlii.org/en/on/onhsarb/doc/2023/2023canlii82181/2023canlii82181. html?searchUrlHash=AAAAAQANdmFnaW5vcGxhc3R5IAAAAAAB&resultIndex=1.

[73] “Ohip Reverses Course, Will Fund Gender-Affirming Surgery for Ottawa Public Servant.” The Globe and Mail, 2023, https://www.theglobeandmail. com/canada/article-ohip-gender-affirming-surgery-case/#:~:text=OHIP%20has%20reversed%20its%20stance,procedure%20for%20nearly%20a%20 year.

[74] I bid (n.216)

[75] Ibid (n.94 p. 88-89)

[76]

[77] “Of Eunuchs and Wannabes.” Year Zero, 2022, https://wesleyyang.substack.com/p/of-eunuchs-and-wannabes.